Εκδήλωση στο Δαδί για την επίσκεψη Κλεμανσώ το 1896

Στις 3 Ιουνίου 2018 πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στο Π.Π.Κ. Αμφικλείας με θέμα: "Δαδί 1896, επίσκεψη Κλεμανσώ". Στην εκδήλωση αναγνώσθηκε, σε μετάφραση Δέσποινας Σκορδά, το άρθρο που είχε γράψει ο Κλεμανσώ (μετέπειτα Πρωθυπουργός της Γαλλίας) στη Γαλλική εφημερίδα "Le Journal" (των 800.000 φύλλων) το 1896. 

        Αρχής γενομένης από σήμερα θα δημοσιεύσουμε τμηματικά αυτό το άρθρο που έκανε το Δαδί γνωστό στους Γάλλους της εποχής εκείνης. Στο σημείο αυτό οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον κ. Ιωάννη Σκορδά και την ερίτιμο συζυγό του κα Δέσποινα Σκορδά για την ευγενική παραχώρηση του μεταφρασθέντος άρθρου.

"Δαδί είναι το όνομα ενός ωραίου ανθόσπαρτου χωριού στους πρόποδες του Παρνασσού μέσα στην καταπράσινη κοιλάδα του Βοιωτικού Κηφισού. Όταν μετά από δέκα ώρες ταξιδιού με τραντάγματα και προσκρούσεις σε λάκκους ή σε κατολισθήσεις του βουνού ανακάλυψα τις μικρές τρελές οικίες που αναρριχώνται σαν κατσίκες από βράχο σε βράχο, με φωτεινά κόκκινα κεραμίδια, να ομορφαίνουν ανάλαφρες συστάδες πρασινάδας όταν ο παφλασμός από γάργαρα νερά μας έφερε το «καλώς ήλθατε», όταν αντίκρισα μπροστά από τη βρύση την παρέλαση των λευκών θεαινών σε στάσεις νεάζουσας χάριτος και αρχαίας μεγαλοπρέπειας, τότε όλα, κούραση, εξάντληση, σκυθρωπή διάθεση, έσβησαν ξαφνικά μέσα στη γοητεία αυτής της έκρηξης της ομορφιάς.

Κατέβηκα τότε και χωρίς να αφήσω να με σταματήσει το ρυάκι που αναιδέστατα χρησιμοποιούσε το δρόμο ως κοίτη του, βρέθηκα αμέσως ανάμεσα στο σοβαρό πλήθος των νεαρών κοριτσιών του Δαδιού που έρχονταν να γεμίσουν για το βραδινό φαγητό τις πήλινες κοκκινωπές στάμνες τους ή τα ξύλινα βαρελάκια, τα οποία προς ευχαρίστηση των οφθαλμών φόρτωναν με αριστοκρατικότητα στους ώμους τους. Ούτε κραυγές, ούτε γέλια, ούτε ομιλίες θορυβώδεις, όπως κοντά στις βρύσες στα χωριά μας στη Γαλλία. Μια γαλήνη υπέροχη, όπως κατά την εκτέλεση κάποιας σεβαστής λειτουργίας, θεσπισμένης από τους θεούς του Σύμπαντος. Ένα χαμόγελο, μια χειρονομία, μια σύντομη λέξη και η λυγισμένη μέση ξανασηκώνεται και η θεία μορφή περνά μέσα στην ήρεμη υπερηφάνειά της.

Η ενδυμασία έχει μια θεατρική απλότητα. Η γυναίκα παραχωρεί το πουκάμισο στον άνδρα με φουστανέλα και εκείνη ντύνεται υπέροχα με μια μακριά άσπρη πουκαμίσα που πέφτει έως τους αστραγάλους. Ένα άσπρο μάλλινο πανωφόρι χωρίς μανίκια, στολισμένο με διακριτικά κεντήματα, παραμένει ανοικτό πάνω στην πουκαμίσα που περισφίγγει η ψηλή ζώνη. Επειδή  ο κορσές δεν χρησιμοποιείται, τα δυο στήθη, διαμορφώνονται τολμηρά και ομολογούνται με καθαρότητα κάτω απ΄ το λεπτό ύφασμα. Ποτέ φορεσιά που σκεπάζει τα πάντα δεν ήταν τόσο κοντά στην πλήρη γυμνότητα. Τα πέλματα, που ο ήλιος και το νερό χαϊδεύουν διαδοχικά, λάμπουν σε ένα γενναιόδωρο τόνο πουρόξανθου χρυσού. Το ίσιο υπόδημα εν ανάγκη δένεται για να στηριχθεί. Αλλά η κάλτσα σοκάρει το μάτι σαν μια παραφωνία πλαστής αιδούς. Ο λεπτός καρπός, η τέλεια παλάμη δηλώνουν τη φυλή που προφυλάχθηκε καλλίτερα από τις βαρβαρικές επαφές μέσα στα βουνά και μέσα στις κλίνες που βρίσκονταν μακριά από τους δρόμους των επιδρομών.

Έχω συναντήσει σε περιπάτους μου ανά την Ελλάδα τύπους καθαρής κλασσικής ομορφιάς. Στο Δαδί είδα την αληθινή αρχαία Αφροδίτη και οι κοπέλες της Αράχωβας, τις οποίες μου είχαν εκθειάσει ως τις ωραιότερες της Ελλάδος μόλις είναι άξιες να αποτελέσουν τη συνοδεία της εξαίσιας θεάς, η οποία με θάμπωσε. Με χάρη μου έκανε δώρο, περνώντας, ένα ηχηρό «καλησπέρα» Ολυμπίας θεάς και εξαφανίστηκε σε ένα δρομίσκο με πέτρες, όπου νομίζω την περίμενε κάποιος ηλιοκαμένος  «Ήφαιστος». Φανταστείτε το μαρμάρινο άγαλμα του Λούβρου να είναι ζωντανό με γεμάτη χρυσίζουσα σάρκα, καλυμμένη με άσπρη μεταξωτή μαντήλα, απ’ όπου ξεφεύγουν οι καστανές βαριές πλεξίδες, κόκκινα σαν το αίμα χείλη και με μεγάλες μαύρες αστραπές στα μάτια. Ίσως πρέπει να βάλουμε στην άκρη αυτή την οπτασία. Αλλά δεν υπερβάλλει καθόλου κανείς αν εκθειάσει τα κανονικά χαρακτηριστικά, τις καθαρές γραμμές, τη μεγαλειώδη ομορφιά των κοριτσιών του Δαδιού, των οποίων η υπερήφανη ηρεμία αναδεικνύεται υπέροχα από όλες τις φλόγες της ζωής".

Συνεχίζεται