Ο Χουρσίτ Πασάς επιστρέφοντας στη Λάρισα, από την εκστρατεία του κατά του Σουλίου και των υπερασπιστών του, οργάνωσε
νέα στρατιά που θα έστελνε
στην
Πελοπόννησο για την ανακατάληψη της Τριπολιτσάς. Επικεφαλής του στρατεύματος ορίσθηκε από
την Πύλη ο Μαχμούτ Πασάς
ο επονομαζόμενος Δράμαλης
(για τους λόγους που
αναφέραμε παραπάνω). Το
στράτευμα του Δράμαλη κατά το ήμισυ ήταν αυτό που πολιόρκησε τον Αλή Πασά των
Ιωαννίνων.
Ο Δράμαλης ευρισκόμενος από τις αρχές Μαρτίου στο Ζητούνι (Λαμία) κατάφερε να περάσει τον Σπερχειό
ποταμό στις 29 Ιουνίου 1822, δηλαδή με καθυστέρηση περίπου τεσσάρων μηνών. Στη
συνέχεια χωρίς αντίσταση έφθασε στη Θήβα την οποία
άνετα κυρίευσε και την
επομένη ημέρα την πυρπόλησε. «Ενώ η Ανατολική
Ελλάς
ήτον
όλη
απροφύλακτος
και όλη άνω κάτω δια την του
Αρείου Πάγου και του Οδυσσέως αλληλομαχίαν, δια τον φόνον του Νούτσου και
Παλάσκα
και δια την
οργήν
της
κυβερνήσεως
κατά του φονέως…», μας πληροφορεί ο Σπυρίδων
Τρικούπης. Ο Δράμαλης, μετά την επιτυχία του αυτή, πέρασε ανενόχλητος στην
Αττική και στη συνέχεια
στη Μεγαρίδα κατευθυνόμενος προς την Πελοπόννησο.
Στην
πορεία του προς την Πελοπόννησο ο στρατός του Δράμαλη ενισχύθηκε από τουρκικές
δυνάμεις των
διαφόρων επαρχιών και έφθασε στον
Μωριά με 30.000 άνδρες (32.000 κατά τον Φωτάκο) εκ των οποίων οι
περισσότεροι ήταν καβαλαραίοι. Επίσης διέθετε και βαρύ οπλισμό.
Στις
26 Ιουλίου 1822 διεξήχθη η μάχη
των Δερβενακίων, που ήταν
από τις σημαντικότερες μάχες της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, με νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες
και μεγάλη καταστροφή των τουρκικών δυνάμεων. Στη μάχη χάθηκε περίπου το 1/5 των ανδρών του Δράμαλη, το μεγαλύτερο μέρος των πολεμικών αλόγων και των υποζυγίων, καθώς και πολλά όπλα
που περιήλθαν στα χέρια των Ελλήνων. Τα απομεινάρια της στρατιάς του έφθασαν τελικά στην
Κόρινθο. Ο Κολοκοτρώνης τους πολιόρκησε αποκόπτοντας την επικοινωνία των Τούρκων με τα
πολιορκούμενα φρούρια των Πατρών και του Ναυπλίου.
Ο Δράμαλης πέθανε στην Κόρινθο στις 26 Οκτωβρίου του 1822 πιθανώς από τύφο. Ο
τύφος και η πείνα είχαν αποδεκατίσει τους Τουρκαλβανούς στρατιώτες των οποίων η
θέση εγένετο περισσότερο επισφαλής λόγω του ότι από τη Στερεά Ελλάδα εφαίνετο ότι δεν υπήρχε καμία
ελπίδα ενισχύσεως των τουρκικών δυνάμεων.
Δημήτριος Ιωάν. Βασιλείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου