Την 1η Νοεμβρίου του 1822 η εμπροσθοφυλακή των
Τούρκων έγινε αντιληπτή από τους Έλληνες σκοπούς σε θέση ευρισκομένη ανατολικά
των Άνω Καλυβίων του Δαδίου. Πληροφορηθείς ο σαλπιγκτής του Λεπενιώτη την
ύπαρξη του τουρκικού στρατεύματος, σήμανε συναγερμό
και οι Τούρκοι
αιφνιδιασμένοι υποχώρησαν στα Άνω Καλύβια. «1η Νοεμβρίου του 1822, ημέρα βροχερή, οι τούρκοι ηγνόουν ότι κατείχαν
τας θέσεις εκείνας Έλληνες και ήσαν ήδη προωδευμένοι, αλλά ακούσαντες τον ήχον της σαλπιγγος ωπισθοδρόμησαν και κατέλαβαν
τα καλύβια του Δαδίου», μας
λέγει ο Σπυρίδων Τρικούπης.
Ο Μακρυγιάννης για την επιθετικότητα των Τούρκων
έγραψε: «Με τον χαλασμόν αυτεινών ψύχωσαν οι Τούρκοι πολύ, ρίχτηκαν και
εις
το μοναστήρι και ζώσαν τον Δυσσέα
στενά,
οπούταν πολλά ολίγοι εκεί και οι Τούρκοι πολλοί. Τόκαμαν πολλά γερούσια του
Δυσσέα με τους ολίγους οπούχε εις το μοναστήρι. Τους βάστηξαν οι Έλληνες
γενναίως. Τους πήραν όμως μιαν θέσιν, σκότωσαν τον Μήνιο Κατσικογιάννη
καπετάνιο της Φήβας,
λάβωσαν
και τον Αλέξη
Ταργατζίκη, γενναίον πατριώτη και τίμιον. Τότε ρίχτηκαν οι Τούρκοι με ορμή να
πιάσουν τον Δυσσέα». Οι Τούρκοι
κατέλαβαν το μοναστήρι, τους άνδρες τους έσφαξαν και τα γυναικόπαιδα τα
αιχμαλώτισαν ο δε Ανδρούτσος τους ξέφυγε και αυτή τη
φορά και κατευθύνθηκε προς τη Δαύλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου